Εδώ και ένα χρόνο τα νησιώτικα Περιφερειακά Τμήματα του ΤΕΕ σε κοινές συναντήσεις προσπαθούν να αναδείξουν τα ιδιαίτερα προβλήματα των νησιών , αδιανόητα για όποιον δεν είναι νησιώτης και δεν τα ζεί στην καθημερινότητά του. Κοινή είναι η πεποίθηση ότι είναι αναγκαίο να βρεθούν οι τρόποι έτσι ώστε η θάλασσα που τα περιβάλλει να μετατραπεί από στοιχείο αποκλεισμού σε ιστό διασύνδεσης, από μειονέκτημα σε συγκριτικό πλεονέκτημα των νησιών.

Ακροβατώντας ανάμεσα στην εγκατάλειψη και στις συνέπειες μιας αλόγιστης τουριστικής «ανάπτυξης» που δημιουργεί ανισορροπίες μεταξύ τους και στην οικονομία του καθενός ξεχωριστά, αγωνίζονται να επιβιώσουν σε πείσμα των απατηλών συμπεράσματων των δεικτών ανάπτυξης που θέλουν να αποδείξουν αυτά που δεν αποδεικνύονται, ότι δηλαδή τα νησιά ευημερούν! Διαλυμένες οικονομίες που κάποτε ευημερούσαν αντιστοιχούν σε διαλυόμενο κοινωνικό ιστό που ανασυντίθεται, σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις, με εξωγενή στοιχεία δραστηριοτήτων που καθημερινά ακυρώνουν τα πλεονεκτήματα που, σε πρώτη φάση, αξιοποιήθηκαν ανεβάζοντας τους δείκτες.

Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράξενο που, όποιο και να είναι το θέμα συζήτησης στις συναντήσεις αυτές των Περιφερειακών τμημάτων (ενεργειακό στα Χανιά, μεταφορές στην Κέρκυρα), πάντα το ίδιο θέμα αναδεικνύεται: το θέμα (απουσίας μελέτης) του μοντέλου ανάπτυξης και της (ανύπαρκτης) σύνδεσης του όποιου μοντέλου (γιατί και η μη παρέμβαση αποτελεί μορφή παρέμβασης) με τον χωρικό σχεδιασμό.

Παρά το γεγονός ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, έχει αναγνωριστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση (συνθήκες Αμστερνταμ και Νίκαιας, σχέδιο Συνταγματικής Συνθήκης) ότι η ενίσχυση των μειονεκτικών και αποκλεισμένων περιοχών αποτελεί υποχρέωση προκειμένου να αρθούν ανισορροπίες που χαρακτηρίζουν τις περιοχές αυτές,

παρά το γεγονός ότι το ίδιο, αν και πιό αδύναμα, αναγνωρίζεται και περιγράφεται στο δικό μας Σύνταγμα και πολλή κουβέντα γίνεται για αξιοποίηση του στοιχείου αυτού στις διαπραγματεύσεις της εθνικής αντιπροσωπείας στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης,

αναρωτιέται, εύλογα, κανείς ποιό είναι το αναπτυξιακό σχέδιο, ποιά η πολιτική που θα ακολουθηθεί για να αξιοποιήσει τα όποια αποτελέσματα αυτών των διαπραγματεύσεων και ποιό το σενάριο, πέρα από αυτό αξιοποίησης των τάσεων και της εκάστοτε συγκυρίας (δηλαδή ανταπόκριση στα όποια επενδυτικά ενδιαφέροντα έτσι όπως αυτά κάθε στιγμή θα διαμορφώνονται).

Το μεγάλο αυτό κενό επιχειρεί να αναπληρώσει ένα μεγάλο Συνέδριο για την νησιώτικη πολιτική που προτάθηκε στη συνάντηση των Περιφερειακών Τμημάτων του ΤΕΕ στις 15/10/05 στην Κέρκυρα. Ένα συνέδριο όπου θα συμμετέχουν όχι μόνο οι μηχανικοί αλλά φορείς που θα εκπροσωπούν όσο το δυνατόν περισσότερες παραγωγικές και επιστημονικές δυνάμεις του νησιώτικου χώρου και που θα επιχειρήσει να μορφοποιήσει μια συνολική πολιτική για τον νησιώτικο χώρο, και να δώσει το απαραίτητο περιεχόμενο στον όρο «νησιωτικότητα».

Η «νησιωτικότητα» όπως και η «ορεινότητα» που σε πάρα πολλές περιπτώσεις συνυπάρχουν στα ελληνικά νησιά αποτελούν πολύ συγκεκριμένα περιφερειακά χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα και σοβαρά πλεονεκτήματά τους. Σήμερα που πολύς λόγος γίνεται για «περιφερειακή ανάπτυξη» οι δυνάμεις της περιφέρειας είναι αναγκαίο να νιώσουν ικανές να πάρουν την ευθύνη για την διαμόρφωση πολιτικής για την ανάπτυξη της περιφέρειας και όχι την «αποκέντρωση των μεγάλων επενδύσεων» στην περιφέρεια.