Το ΄φερε η συγκυρία. Μετά τις απίστευτες ταλαιπωρίες των πολιτών στις καλοκαιρινές μετακινήσεις τους από τους «πειρατές των θαλασσών», μετά το προδιαγεγραμμένο τραγικό αεροπορικό δυστύχημα από τους «πειρατές του αέρα», ήρθε ως πρώτο νομοσχέδιο στο Β΄ Θερινό Τμήμα της Βουλής αυτό των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ). Ήρθε να επαναβεβαιώσει και να επισφραγίσει την «εμπιστοσύνη» της Πολιτείας στην ιδιωτική πρωτοβουλία, παραχωρώντας της βασικούς τομείς της δημόσιας πρωτοβουλίας κι ευθύνης, τομείς που εξυπηρετούν πάγιες ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, που λειτουργούσαν προς όφελός του.

Αυτό το συμπέρασμα έβγαλαν κυβέρνηση -αλλά και αξιωματική αντιπολίτευση- από τα τραγικά περιστατικά του καλοκαιριού, που για άλλη μια φορά επιβεβαίωσαν πως τα ιδιωτικά συμφέροντα για την εξυπηρέτηση των κερδών τους δεν λογαριάζουν τίποτα, ακόμα κι ανθρώπινες ζωές ;

Χειρότερη προσβολή στην μνήμη των νεκρών δεν θα μπορούσε να γίνει.

Μα αφού πτωχεύσαμε ως κράτος, τι να κάνουμε ; απαντά ο «αφοπλιστικός» αντίλογος.

Κι άλλες φορές, στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν, η χώρα «πτώχευσε». Ήταν στις αρχές του αιώνα, στην εποχή της «Ψωροκώσταινας» στην συνέχεια, που το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιήθηκε για να εισαχθούν τα ξένα ιδιωτικά κεφάλαια στη χώρα και να ιδιωτικοποιηθεί η δημόσια ζωή. Μόνο που και τότε αποδείχθηκε «φτηνό» το επιχείρημα ως προπαγάνδα. Μόνο που από τότε και μετά το Κράτος έγινε «πλούσιο», με τεράστια δημόσια περιουσία και δημόσιους οργανισμούς και φορείς που συνέβαλαν καθοριστικά στην ανάπτυξη της χώρας. Φτάσαμε στην μεταπολίτευση που ο Κων. Καραμανλής εθνικοποιούσε διυλιστήρια, τραπεζικούς ομίλους κ.ά.

Σήμερα τίποτα δεν θυμίζει το χθες. Όλα ξεπουλιούνται σε τιμή ευκαιρίας. Δημόσια περιουσία, ακίνητα του δημοσίου, δημόσιοι οργανισμοί και φορείς δημοσίου συμφέροντος, δημόσια έργα και υπηρεσίες, τεμαχίζονται, συσκευάζονται σε «πακέτα» και δίνονται σε ιδιώτες. Το κατάστημα (η χώρα) γράφει : «ΔΙΑΛΥΣΗ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ». Πρωθυπουργός τώρα ο ανιψιός του πρωθυπουργού…..που εθνικοποιούσε.

Η ανάγκη τώρα είναι να φτιαχτούν τα «νέα τζάκια», τα δικά μας τζάκια, οι καινούργιοι Όμιλοι ιδιωτικών συμφερόντων (τραπεζικοί, κατασκευαστικοί, χρηματιστηριακοί κλπ) που χρειάζονται για να στηριχθεί πολιτικά και οικονομικά η νέα εξουσία. Δίπλα στις ανάγκες ενίσχυσης των νέων τζακιών είναι και οι ανάγκες στήριξης των παλιών, γιατί κι αυτά δικά μας θα γίνουν.

Έ, δεν σηκώνει η χώρα……τόσα τζάκια! Και είναι πρόκληση για όλους τους πολίτες να διαβάζουν κάθε τρίμηνο και εξάμηνο τις αυξήσεις κερδών τους κατά 50% μέχρι και 100%. Για τα κέρδη τους η χώρα πτώχευσε. Γι΄ αυτό το επιχείρημα ας το απευθύνουν σε άλλους, όχι σε μας.

Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί, ολικά ή μερικά, με τις παραπάνω σκέψεις. Μπορεί να θεωρεί ως πρωτεύον την παραχώρηση των πάντων στην ιδιωτική πρωτοβουλία ή όχι.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΥΠΟΘΗΚΕΥΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΝΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΝΑ ΑΠΑΞΙΩΝΕΙ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΗ !