ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ

(2252 - 23/06/2003)

Αν πριν από μερικά χρόνια η έννοια της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης ήταν κατανοητή από λίγους, ενώ για τους πολλούς ισοδυναμούσε με υπέρμετρη απαίτηση, με τελειομανία, σε τελευταία ανάλυση με ένα ακόμα μπελά, σήμερα όποιος βρίσκεται μακριά από την ενημέρωση και την κατάρτιση αισθάνεται την πραγματικότητα να τον αποκλείει από την επαγγελματική εξέλιξη, ίσως μάλιστα και από το ίδιο το επάγγελμα.

Το πολιτικό σύστημα στηρίζει συνειδητά τη δημιουργία ολιγοπωλιακών καταστάσεων σε όλους τους τομείς της παραγωγής, μεταξύ των οποίων στη μελέτη και κατασκευή ιδιωτικών και δημοσίων έργων. Η πολιτική αυτή δεν προωθείται μόνο με τα γνωστά Νομοσχέδια που ψηφίστηκαν ή επιχειρείται να ψηφιστούν αλλά και με την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής που μεθοδεύεται μέσω της απαξίωσης των σπουδών και, στη συνέχεια, με την πλήρη αδιαφορία για τη συνεχιζόμενη εκπαίδευση.

Ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης έχει ακολουθήσει την ίδια φθίνουσα πορεία που έχουν ακολουθήσει και οι άλλοι τομείς που σχετίζονται με το δημόσιο συμφέρον. Στην εποχή των ιδιωτικοποιήσεων στα Πανεπιστήμια ιδιωτικοποιείται η γνώση και γίνεται αντικείμενο διαχείρισης και συναλλαγής από αυτούς που ήδη την κατέχουν!

Στη σφαίρα του ιδιωτικού κινούνται και οι μεταπτυχιακές σπουδές, απαραίτητες για τυπικούς αλλά και ουσιαστικούς λόγους σήμερα. Λόγω της απαξίωσης των πτυχίων και των ελλείψεων των πτυχιακών σπουδών. Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές αναγκάζονται να τις καλύπτουν δαπανώντας χρόνο και χρήματα.

Έτσι, για όσους πιστεύουν ότι:

• τα συγκριτικά μειονεκτήματα μιας χώρας σαν την Ελλάδα μπορούν ταυτόχρονα να αποτελούν και τα πλεονεκτήματά της σε μια ανάπτυξη άλλου τύπου, διαφορετικού από αυτή που έχει γίνει προσπάθεια να επιτευχθεί μέχρι σήμερα
• χαρακτηριστικά γνωρίσματα, όπως το μικρό μέγεθος των αγροτικών εκμεταλλεύσεων, η αφθονία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, το περιβάλλον που ακόμα αντιστέκεται και η παροχή υπηρεσιών, μπορούν να διαμορφώσουν -με την κατάλληλη υποστήριξη- ένα αναπτυξιακό μοντέλο που δεν θα πάσχει από μίμηση για γιγαντισμό, αλλά θα αξιοποιεί τις δυνατότητες των νέων τεχνολογιών και θα υπηρετεί την ανθρώπινη κλίμακα,

είναι απόλυτα κατανοητό ότι μερικές έννοιες, όπως αυτές της διατήρησης και της προστασίας του περιβάλλοντος και της βιώσιμης ανάπτυξης που τις εμπεριέχει, όσο εξαγγέλλονται ως στόχοι του πολιτικού μας συστήματος τόσο πρέπει να αποτελούν αντικείμενα διεκδίκησης.

Αντικείμενο διεκδίκησης αποτελεί και η εκπαίδευση και η συνεχιζόμενη κατάρτιση για την «βιώσιμη ανάπτυξη» του επιστημονικού και τεχνικού έργου και των παραγωγών του.