Η ΠΥΡΑΜΙΔΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
ΚΑΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

(2250 - 09/06/2003)

Η κινητοποίηση της 28ης Μαΐου έγινε. Συμπεράσματα πολλά και ποικίλα πρέπει και σίγουρα θα βγουν. Αυτό όμως που προέχει, αυτό που πρέπει παράλληλα και ταυτόχρονα να σχεδιαστεί είναι Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΚΑΙ Η ΜΟΡΦΗ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΕΙ.

Δεν εννοούμε φυσικά την 29η Μαΐου. Ούτε πιστεύουμε πως ο νέος Πρόεδρος (όποιος κι αν είναι, αφού όταν γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό ποιος είναι) μπορεί να σηματοδοτήσει την αλλαγή πλεύσης που χρειάζεται το Τ.Ε.Ε -κι ας είναι από μόνος του Όργανο- όπως προβλέπει το θεσμικό πλαίσιο. Οι συσχετισμοί που προέκυψαν από τις εκλογές του Νοεμβρίου 2002 με τον υπάρχοντα τρόπο εκπροσώπησης δεν άλλαξαν.

Εννοούμε πως είναι πια καιρός να συνειδητοποιηθεί από όλο και περισσότερους συναδέλφους, από σύσσωμη την περιφέρεια της χώρας, από τους συναδέλφους που αγωνιούν να επιβιώσουν με την γνώση της επιστήμης τους, που προσπαθούν να εξασφαλίσουν την δυνατότητα εργασία τους, πως η πυραμίδα στην παραγωγική διαδικασία του 21ου αιώνα -και στη χώρα μας πλέον- δεν αφορά μόνο (ή τόσο) την επιστημονική και αξιοκρατική ιεραρχία πτυχιούχων ΑΕΙ, ΤΕΙ, σχολών 3ετούς φοίτησης εξωτερικού. Αυτή η ορθολογική - πυραμιδική δομή της παραγωγής είναι μόνο δικό μας όραμα. Η πυραμίδα που συστηματικά δομείται χρόνια τώρα είναι άλλης προοπτικής και η μορφή της προσβάλει την αισθητική μας. Έχει μια τεράστια βάση για να χωρά κάθε είδους πτυχιούχων και ένα πολύ μικρό ύψος για να απολαμβάνουν τη θέα οι ελάχιστοι.

Η εκσυγχρονιστική πυραμίδα δεν έχει σχέση με επιστήμη, γνώση, αξιοκρατία. Έχει σχέση με «οικονομική επιφάνεια», με αρεστούς και διαπλεκόμενους. Είναι ολιγοπωλιακή και εξουσιαστική. Θεωρούνται δε ευτυχείς όσοι χωρούν στη βάση αυτής της πυραμίδας γιατί είναι οι έχοντες εργασία, υπηρετώντας την κορυφή. Όσο μεγάλη όμως κι αν είναι η βάση της δεν τους χωρά όλους. Πολλοί είναι αυτοί που περισσεύουν, που ξεχειλίζουν κάτω από την πίεση του βάρους της κορυφής και βγαίνουν εκτός παραγωγής. Είναι η σύγχρονη στρατιά των ανέργων και υποαπασχολούμενων, που για να βρουν μια θέση στον ήλιο τους θέλουν να αλλάζουν πλευρά κατά πως πάει ο ήλιος.

Από τη μια λοιπόν, η δομή παραγωγής που προτείνουμε, με την αισθητική της πυραμίδας της αρχαιότητας κι από την άλλη η ολιγαρχική – μονοπωλιακή δομή, το εξάμβλωμα των σύγχρονων αυτοκρατοριών. Διαλέγουμε και παίρνουμε, με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Κι αυτό αφορά όλους τους συναδέλφους και τους εκπροσώπους τους στο Τ.Ε.Ε, αφορά όλες τις παρατάξεις. Ας επιλέξουν τι θέλουν.

ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ Ή ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ;