ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ ...ΠΡΙΝ 29 ΧΡΟΝΙΑ

(2223 - 18/11/2002)

Κι όμως πάντα πρέπει να μιλάμε. Να θυμίζουμε και να θυμόμαστε. Να επιμένουμε και να παθιαζόμαστε. Όχι μόνο σε πείσμα όλων όσων προσπαθούσαν και προσπαθούν να μεταλλάξουν κάθε αγώνα εθνικό, κοινωνικό, πολιτικό. Όχι μόνο σαν απάντηση σε όσους τόλμησαν να ευνουχήσουν την επέτειο του Πολυτεχνείου προτείνοντας τον εορτασμό της ως ημέρας «αντιτρομοκρατικής διαμαρτυρίας». Αλλά κυρίως για να σεβόμαστε και τιμούμε την ιστορική μνήμη, γνωρίζοντας πως η λήθη είναι η προϋπόθεση για όλα τα δεινά κάθε τόπου και λαού.

Τότε παραμερίζαμε το προσωπικό, το εφήμερο. Υπερβαίναμε τον κίνδυνο, τις δυσκολίες. Αγνοούσαμε τις σειρήνες, τις παροχές. Προτάσσαμε τους εαυτούς μας για να υπερασπιστούμε ιδανικά, αξίες, οράματα. Μας ένωνε ο πόθος και το πάθος για Δημοκρατία, Ειρήνη, Κοινωνική Δικαιοσύνη. Αυτά κατοπτρίζαμε στο σύνθημα «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».

Μετά από 29 χρόνια, μπορεί κανείς να ισχυριστεί στα σοβαρά πως δεν υπάρχει επικαιρότητα στα μηνύματα του Πολυτεχνείου; Ποιό ιδανικό, ποιά αξία, ποιό όραμα του αγώνα των πολιορκημένων δεν είναι και σήμερα επίκαιρο; Κι όσο περνάν τα χρόνια θάλεγε κανείς πως γίνονται όλο και πιο επιτακτικά. Απλώς εμφανίζονται με νέο πρόσωπο, σε νέες συνθήκες. Ξανά αφορούν ολόκληρη την κοινωνία και όχι μόνο κάποιες ομάδες της.

Η Δημοκρατία σήμερα εδραιώθηκε, με την κοινοβουλευτική μορφή της, μόνο που είναι διπολική και για τους λιγοστούς. Η Ειρήνη ποτέ δεν εξασφαλίστηκε στην περιοχή μας κι εμείς για να εξασφαλίσουμε την ...ειρήνη μας δαπανούμε τις επόμενες γενιές στις εξοπλιστικές ...επενδύσεις μας. Για την κοινωνική δικαιοσύνη περιττεύει να μιλάμε, οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους.

Όσο για τα ιδανικά, τις αξίες, τα οράματα, αυτά αποτελούν πια «μουσιακό είδος». Τώρα πια κυριαρχούν οι δείκτες, οι προσαρμογές, οι διαχειριστικές λογικές και αρχές. Τα μόνα που ενδιαφέρουν είναι το «κλείσιμο» της ημέρας, ο απολογισμός του χρόνου ως προς τα έσοδα-έξοδα του προϋπολογισμού, η απορρόφηση. Όλα στα παζάρι, ως σύγχρονοι εξευρωπαϊσμένοι ανατολίτες.
Μένει μόνο να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας (αυτοί που δεν ντρεπόμαστε να λέμε πως είμαστε της γενιάς της 17 Νοεμβρίου 1973). Μένει να δοκιμαστούν οι επόμενες γενιές στο καμίνι του σύγχρονου ανταγωνισμού, ώστε να διαμορφώσουν τις δικές τους αξίες και ιδανικά.

ΧΩΡΙΣ ΟΡΑΜΑΤΑ, ΑΞΙΕΣ, ΙΔΑΝΙΚΑ ΚΑΜΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ