Όπως ήταν επόμενο -και δε θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς στο πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα- η υπεράσπιση του περιβάλλοντος μπόρεσε να βρει υπόσταση μόλις συνδυάσθηκε η τεχνολογία περιβάλλοντος με την επιχειρηματικότητα. Τα πρόσφατα νέα για την δημιουργία χρηματιστηρίου ρύπων -σαν εργαλείο για την υλοποίηση της συνθήκης του Κιότο- ξεπερνούν κατά πολύ την φαντασία του Όργουελ!
Η τεχνολογία μπορεί να βοηθήσει το περιβάλλον, δεν είναι σε θέση όμως να καταργήσει τις αντιφάσεις του συστήματος, ούτε να δώσει από μόνη της ολοκληρωμένες λύσεις για το περιβάλλον. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο η πολιτική.
Το περιβάλλον, που για πολλούς είναι ταυτόσημο με το φυσικό περιβάλλον ενώ περιλαμβάνει σαν έννοια και το ανθρωπογενές, είναι αντικείμενο της χωροταξίας, της επιστήμης που αναλύοντας διεπιστημονικά τα δεδομένα εισηγείται το σχεδιασμό του χώρου, δηλαδή του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος.
Όσοι θυμούνται πολύ καλά και για τον παραμικρό λόγο επικαλούνται τις δεσμεύσεις μας έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν κρίνουν σκόπιμο να θυμούνται ότι η χώρα έχει δεσμευτεί από το 1998 να ασκήσει εθνική χωροταξική πολιτική.
Επειδή οι επιλογές ενός εθνικού χωροταξικού πλαισίου είναι πολιτικές επιλογές, επιστημονικά τεκμηριωμένες, το εθνικό πλαίσιο θα μπορούσε και θα έπρεπε να αποτελεί μια ισχυρή βάση και αφετηρία για τις όποιες εθνικές διεκδικήσεις σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της ανάπτυξης, άρα και του περιβάλλοντος.
Άντ’ αυτού άλλοι σχεδιάζουν «ολοκληρωμένες» παρεμβάσεις για μας, χωρίς εμάς, ή, ακόμα χειρότερα, με την αποσπασματική συμμετοχή μας.
Σήμερα που:
§ οι αντιφάσεις οξύνονται,
§ η βιωσιμότητα του πλανήτη συγχέεται με τη βιωσιμότητα των αγορών,
§ επιδιώκεται η ισορροπία της ανάπτυξης σε ένα σύστημα που βασίζεται στην ανισορροπία και την αναπαράγει,
§ η προστασία του περιβάλλοντος και η ενίσχύση των μειονεκτικών περιοχών είναι ταυτόσημη με την επέκταση της επιχειρηματικότητας στις ευαίσθητες περιοχές,
§ ο ανταγωνισμός λειτουργεί σε βάρος της ποιότητας και δεν προάγει την παιδεία και την επιστήμη,
§ και οι επιστήμονες, αλλά και γενικά οι πολίτες, είναι αναγκασμένοι να ακροβατούν και να διαθέτουν από το υστέρημα του χρόνου τους και της ενέργειας τους προκειμένου να οραματιστούν, με νου και φαντασία, βιώσιμες λύσεις για τον εαυτό τους και τον τόπο τους,
το ΤΕΕ οφείλει να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα θα ασχοληθεί με το «όλον» της ανάπτυξης ή με την αποσπασματική προσέγγιση της τεχνολογίας του αποσπασμένου και αόριστα αυτονομημένου περιβάλλοντος ;
Είναι καιρός να επανεξεταστεί το περιεχόμενο της HELECO