ΗΜΕΡΕΣ ΕΥΧΩΝ

(2181 - 07/01/2002)

Ημέρες ευχών…
Ημέρες που το αίμα ρέει στην Παλαιστίνη. Τι να ευχηθείς;
Ειρήνη ή Ελευθερία ;
Ψάχνεις ευχές και συνειρμικά έρχονται στο νου τα αιτήματα του Νοέμβρη της αθωότητάς μας.
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία.
Μπα, δε λεει.

Τώρα το ψωμί το βγάζει άλλος φούρνος, δεν είναι εκείνο που ζωγράφιζε αχνιστό ο Ρίτσος στα ξερονήσια της Ρωμιοσύνης. Όσο για την παιδεία μας, αυτή αριστεύει στην τηλεθέαση του Big Brother, ενώ όταν ακούμε Ελευθερία ο νους μας πάει στην Αρβανιτάκη, πάλι καλά.

Θέλω να μάθω τα νέα, ας εντρυφήσω στη σιωπή.

Ειρήνη ή Ελευθερία. Ποιο το μείζον ;
Στο παγκοσμιοποιημένο χωριό μας δεν κάνουν όλοι την ίδια ιεράρχηση.
Εμείς εδώ θα ζητήσουμε Ειρήνη. Όλη η Δύση Ειρήνη θέλει, γιατί η Ειρήνη είναι το υπόβαθρο της υπέρτατης αξίας μας, της Κατανάλωσης.
Στην Παλαιστίνη θα προτιμήσουν Ελευθερία ασυζητητί. Χιλιάδες κόκκινα στόματα, γέροι και παιδιά, αυτό φωνάζουν. Τι να την κάνουν την Ειρήνη με ειρηνοφύλακες τον Σαρόν, τον Μπούς;
Και κάπου αλλού πιο ανατολικά, πιο νότια, αλλ΄ ίσως και δίπλα μας, δεν θα καταλάβουν το ευχετήριο δίλημμα, Ειρήνη ή Ελευθερία, μια κι ο ανώτερος πολιτισμός μας κατάφερε να τους επιβάλλει την επιστροφή στον άνθρωπο των σπηλαίων, που αναζητεί σε μάλλον πιο δύσκολες συνθήκες να ξεδιψάσει και να χορτάσει.

Τι να ευχηθώ λοιπόν; Κοιτάζω την πολιτική μας ζωή να αντλήσω ιδέες. Ροκ σκηνή. Ο Λαλιώτης πήρε την ηλεκτρική κιθάρα του γλυκού μας Τζώρτζ που έφυγε. Στη θέση του Ρίγκο στα κρουστά, βλέπω το Γρυλλάκη να τα δίνει όλα, ενώ πιο κει ο Τζών Καλλίνικος με τον Πωλ Χριστόδουλο σολάρουν ανταγωνιστικά. Αναπολώ το "yesterday".

Δεν θέλω να μάθω τα νέα, κλείνω τις ειδήσεις
Γυρεύω την ξυπόλητη απ΄ το Κάβο Βέρντε
Να γιάνει με μουσική θλίψη την ψυχή μου

Τι να κάνουμε λοιπόν χριστιανοί και άθεοι τούτες τις άγιες μέρες; Ας ευχηθούμε ότι μας έρθει, αλλά καλύτερα ας αναζητήσουμε εκείνους τους ανθρώπους, εκείνες τις οργανώσεις, που θα μετατρέψουν το κορδωμένο μας ευρώ σε λίγο καθαρό νερό, σε λίγο γάλα. Πού ξέρεις, μπορεί μερικά κολλαριστά να καταφέρουν να δώσουν σε κάποια μαυράκια μερικά χρόνια ζωής, μπας και προλάβουν λίγη χαρά, λίγο έρωτα, πριν τα κόψει απ΄ τη ζωή ο δρεπανηφόρος πολιτισμός του 21ου.