ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ

Η επιστήμη που υπηρετούμε, ο κλάδος μας συνολικά, δέχεται ολομέτωπη επίθεση. Επίθεση που οδηγεί σταδιακά σε υποβάθμιση του έργου και υποκατάσταση του ρόλου μας. Θα πείτε αυτό γίνεται χρόνια τώρα, ποια η διαφορά; Η διαφορά είναι πως τώρα η επίθεση είναι γενικευμένη, απροκάλυπτη, χυδαία. Φτάνει να θυμηθούμε:

• Την ποινικοποίηση του επαγγέλματος το 1995, παγκόσμια και μοναδική πρωτοτυπία της χώρας μας. Οι ποινικές ευθύνες μας ακολουθούν εφ΄ όρου ζωής, ενώ οι αστικές ευθύνες κληρονομούνται από τους απογόνους μας.

• Το τριτοκοσμικό μαθηματικό θεώρημα που λέει πως το 5 ισούται με το 3

• Το νέο φιλοσοφικό στοχασμό που λέει πως το επάγγελμα του μηχανικού είναι «κλειστό» και πρέπει να ανοίξει, όταν γίναμε 90.000. Άρα δεν πρέπει να υπάρχουν ελάχιστες κατοχυρωμένες αμοιβές, άρα πρέπει να προσαρμοστούμε στην αγορά «ελευθέρων ηθών» που μας έχουν επιβάλει.

Ο καθένας διαπιστώνει μόνο παραλογισμό κρίνοντας κάθε τέτοιο μέτρο. Λες να φταίει ο εκάστοτε υπουργός; Μα υπουργοί έχουν αλλάξει πολλοί, αλλά η πολιτική αυτή μένει. Άρα το κάθε μέτρο είναι ένα κομμάτι ενός προκατασκευασμένου πάζλ, που ακόμα δεν έχουμε δει ολοκληρωμένο αλλά έχουμε ήδη καταλάβει πολύ καλά το θέμα του.

Καιρό τώρα προσπαθούμε να πείσουμε πως στην παραγωγή απαιτεί δομή που τους χρειάζεται όλους, αλλά τον καθένα με σαφείς και διακριτές αρμοδιότητες, ευθύνες, αμοιβές. Διαπιστώνουμε όμως πως το θέμα του πάζλ είναι μόνο λίγα ρετιρέ, τόσο ψηλά που ξεπερνούν το ομιχλώδες τοπίο, κι απολαμβάνουν πάντα ηλιόλουστες μέρες και έναστρες νύχτες. Όλοι οι άλλοι, οι πολλοί, είναι κομπάρσοι στην ομίχλη, είναι οι υποψήφιοι άνεργοι, φτηνό επιστημονικό τεχνικό προσωπικό.
Αυτό το τοπίο υλοποιήθηκε στο χώρο των εργοληπτικών επιχειρήσεων με τις μεγάλες πια αδελφές, αυτό επιχειρείται τώρα και στον χώρο των μελετητών με το νέο Νομοσχέδιο, αυτό έγινε και στη δημόσια διοίκηση, που αφού την στείρωσαν για να μην παράγει κι ανανεώνεται, κυκλοφόρησαν τα κλωνοποιημένα σχήματα των Α.Ε και των μεταλλαγμένων συμβούλων, αυτό προδιαγράφεται και στα ιδιωτικά έργα με πρωταγωνιστές τις εταιρείες real estate.

Έχει λοιπόν πια αποδειχθεί πως το καθετί που αντιμετωπίζουμε πηγάζει από μια γενικευμένη πολιτική που έχει 2 συγκεκριμένους στόχους:

(α) Την βίαιη αναδιανομή του πλούτου που παράγουμε και την συγκέντρωσή του σε ολοένα και λιγότερα χέρια και

(β) Την δημιουργία ενός τεράστιου τεχνικού στρώματος υποβαθμισμένου και ισοπεδωμένου, που θα αποτελεί την μεγάλη «ενιαία αγορά» φθηνής παροχής τεχνικών υπηρεσιών.

Αυτή η απροκάλυπτη πολιτική, αφού συνειδητοποιηθεί από όλους μας, πρέπει να ανατραπεί. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να οικοδομήσουμε 2 μέτωπα.

• Ένα «εσωτερικό» όλων των συναδέλφων, πέρα και πάνω από ειδικότητες, παρατάξεις, είδος απασχόλησης, που συνεκτιμώντας την κατάσταση πρέπει να καθορίσουμε συγκεκριμένους στόχους, άμεσους και μακροπρόθεσμους, κλιμακούμενη τακτική και στρατηγική για την επίτευξή τους και

• Ένα «εξωτερικό» που αφορά τις συμμαχίες μας με τους άλλους κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς, με αντίστοιχους κοινούς στόχους.

Αυτό είναι το υπόβαθρο όλων των προτάσεων που έχουμε κατά καιρούς κάνει, ως «ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ» σε όλους τους φορείς μας.

Η φωνή μας πάντα θα ακούγεται καθαρή, χωρίς σκοπιμότητες και μισόλογα, με επιστημονική δεοντολογία.. Η αξιοπιστία -προϋπόθεση για την οικοδόμηση κάθε μετώπου- δεν είναι ούτε κληρονομική ούτε επίκτητη, απαιτεί συνέπεια λόγων και έργων, κατακτείται επίπονα μέρα με την μέρα. Όσο δύσκολα κατακτείται τόσο εύκολα χάνεται.