ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΩΝ

(ΤΟΠΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΟΛΜΗ" ΣΤΙΣ 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΚΑΙ 1 ΜΑΪΟΥ)

του Θεόφιλου Τρουλλινού
πολιτικού μηχανικού
μέλους της Δ.Ε. του ΤΕΕ/ΤΑΚ

Κοινή πια η διαπίστωση. Τα προβλήματα παραγωγής των δημοσίων έργων στον τόπο μας αντί να ξεπερνιούνται, πολλαπλασιάζονται. Τείνουν να επικρατήσουν οι ελλιπείς μελέτες, χωρίς κατασκευαστικά σχέδια, με υποβαθμισμένες προδιαγραφές και διαστασιολογήσεις. Αυτά με τη σειρά τους οδηγούν, όλο και συχνότερα, σε άπειρα κατασκευαστικά προβλήματα. Με αποτέλεσμα το τελικό προϊόν να παρουσιάζει μεγάλη χρονική υστέρηση και πολλά ποιοτικά προβλήματα. Πριν καν τελειώσει ένα έργο διαπιστώνεται αμέσως η ανάγκη βελτιώσεων, συμπληρωματικών μελετών και εργασιών. Αυτή η γενικευμένη αίσθηση υπάρχει στους πολίτες.

Αν έτσι είναι τα πράγματα , και δυστυχώς έτσι είναι, τότε δεν μπορεί παρά να υπάρχουν λόγοι και υπεύθυνοι. Όλο και συχνότερα καταλογίζονται, με περισσή θάλεγα ευκολία, ευθύνες για όλα τα παραπάνω -αποκλειστικές καμιά φορά- στους μηχανικούς δημοσίους υπαλλήλους ή στους κατασκευαστές. Όμως πριν εξαχθούν τέτοιου είδους συμπεράσματα πρέπει πρώτα να εξετάσει κανείς όλες τις πτυχές του προβλήματος, να ακούσει όλες τις απόψεις. Σε αυτό θέλει να συμβάλει αυτή η επιστολή.

1. ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ

Είναι γεγονός πως προ πολλού αγνοείται η τύχη εννοιών όπως σχεδιασμός, δημοκρατικός προγραμματισμός, ορθολογισμός στην παραγωγή του δημοσίου έργου. Σε αυτό οδηγηθήκαμε επειδή προηγούμενα ξεχάσαμε την έννοια προγραμματισμός και εξασφάλιση πλήρους χρηματοδότησης των μελετών, απαραίτητης προϋπόθεσης για επαρκείς και πλήρεις μελέτες, για σωστή παραγωγή των έργων στη συνέχεια.

Αυτά έγιναν όχι γιατί μας τα επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά γιατί το πολιτικό μας σύστημα, όπως εξελίχθηκε, ήθελε και θέλει να έχει αυτό τον πρώτο και τελευταίο λόγο. Ένα έργο, αν εκφράζει μια αδήριτη κοινωνική ανάγκη, αν έχει μελετηθεί πλήρως και στην ώρα του, δεν μπορεί παρά να απαιτεί άμεση χρηματοδότηση και υλοποίηση. Σε τέτοια έργα θα οδηγούσε ένα ευνομούμενο σύστημα παραγωγής τους, που θα προγραμμάτιζε τις ανάγκες του, θα χρηματοδοτούσε τις μελέτες τους έγκαιρα και πλήρως. Ένα τέτοιο σύστημα θα είχε βρει τους τρόπους ελέγχου και έγκρισης των μελετών αποκεντρωμένα, θα ήταν έτοιμο ανά πάσα στιγμή να προβάλει και να εντάξει ώριμα έργα σε οποιοδήποτε πρόγραμμα. Τότε όμως ο ρόλος των πολιτικών στην ένταξη και χρηματοδότηση μελετών και έργων, στην εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων θα ήταν τελείως διαφορετικός και σαφώς "υποβαθμισμένος" κατ΄ αυτούς. Δεν θα υπήρχε άμιλλα για την μεγαλύτερη δυνατή κολυβοποίηση των πιστώσεων, όπως γίνεται σήμερα με αποτέλεσμα άπειρα ημιτελή και υποβαθμισμένα έργα. Θα υπήρχε άμιλλα για το ποιος κάνει τον σωστότερο προγραμματισμό για το μέλλον, την πιο σωστή ιεράρχηση. Ένα τέτοιο σύστημα δεν θα είχε ανάγκη προστασίας, θα ήταν ενήλικο. Ένα τέτοιο σύστημα θα είχε ανάγκη μιας Δημόσιας Διοίκησης χωρίς κομματικές εξαρτήσεις, με αξιοκρατία και με συνέχεια. Μιας Δημόσιας Διοίκησης υπεύθυνης και γι΄ αυτό υπόλογης. Μια τέτοια Διοίκηση θα είχε επιβληθεί από τα πράγματα και δεν θα περίμενε να αναβαθμιστεί σε κάθε Κοινοτικό Πλαίσιο, ως το μεγαλύτερο μεγάλο έργο από το 1986, που άρχισαν τα Κοινοτικά Προγράμματα, μέχρι σήμερα.

Βέβαια έτσι θα ξεφεύγαμε από τον εκλογικό ορίζοντα των 4ετιών, που είναι ο χρονικός ορίζοντας όλων των αιρετών (Κυβέρνησης, Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης). Ποιος πολιτικός θα σχεδίαζε και θα διέθετε τις σημερινές πιστώσεις σε χρηματοδότηση μελετών, μελετών που θα εύρισκε έτοιμες ο επόμενος αιρετός για να υλοποιήσει αυτός τα έργα, να κάνει τα εγκαίνια και να πάρει την δόξα ; Η αποτίμηση της αξίας ενός έργου δεν θα γινόταν με βάση το πόσες φορές μπορεί να εξαγγελθεί προεκλογικά, όπως γίνεται κατά κόρο σήμερα, αλλά με βάση το τι μεγέθους κοινωνική ανάγκη έρχεται να εξυπηρετήσει και το ποιος είναι ο πραγματικός προϋπολογισμός του.

Πρώτη (1η) λοιπόν κακοδαιμονία του συστήματος παραγωγής των δημοσίων έργων είναι η ανυπαρξία μακροπρόθεσμου, έστω μεσοπρόθεσμου, προγραμματισμού. Γι΄ αυτήν την κακοδαιμονία οι μόνοι που δεν ευθύνονται είναι οι μηχανικοί, μελετητές -κατασκευαστές -υπάλληλοι.

2. ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΠΡΟ ΔΗΜΟΠΡΑΤΗΣΗΣ

Αλλά και όταν προγραμματιστεί επιτέλους ένα έργο τα προβλήματα δεν τελειώνουν. Αρχίζουν οι εκπτώσεις στις προδιαγραφές του, στην ποιότητά του, στον προϋπολογισμό του και τελικά στην χρηματοδότησή του. Ελλείψει πλήρων μελετών στην ώρα τους, καλούνται οι υπηρεσίες εκ των ενόντων να συντάξουν τεύχη δημοπράτησης καταστρατηγώντας συχνά-πυκνά την Νομοθεσία. Έτσι πολλά έργα δημοπρατούνται προβληματικά εν τη γενέσει τους, αφού δεν διαθέτουν ουσιαστικά μελέτες. Και όταν όμως διαθέτουν -επειδή πάντα είμαστε καθυστερημένοι και κινδυνεύουμε να χάσουμε πιστώσεις- δημοπρατούμε χωρίς να υπάρχουν οι λοιπές προϋποθέσεις, δηλαδή να έχουν συντελεστεί οι απαλλοτριώσεις, να έχουν εκδοθεί όλες οι απαιτούμενες άδειες και εγκρίσεις, να έχουν εξασφαλιστεί οι χώροι λήψης και απόθεσης υλικών, να υπάρχουν οι περιβαλλοντικές μελέτες αλλά και η κοινωνική συναίνεση που συχνά υποτιμούμε.

Αν κατά τύχη έχουν εξασφαλιστεί και αυτά, ξαφνικά διαπιστώνεται ότι το κόστος του έργου είναι πολύ μεγάλο και δεν επαρκεί η χρηματοδότηση που προβλεπόταν -λόγω κατακερματισμού των πιστώσεων. Τότε συνήθως επειδή είναι δύσκολη έως αδύνατη…..πολιτικά….η αναπροσαρμογή των χρηματοδοτήσεων, θεωρείται πιο εύκολο να αναπροσαρμόζεται το έργο και ο προϋπολογισμός του. Αυτό "επιτυγχάνεται" με εκπτώσεις των προδιαγραφών του έργου ή με εκπτώσεις του Τιμολογίου του. Έτσι προκύπτουν πάντα δρόμοι, ακόμα και Εθνικοί και Διευρωπαϊκοί, χωρίς τον τελικό ασφαλτικό τάπητα κυκλοφορίας -όπως όλοι έχουν διαπιστώσει- χωρίς βοηθητικούς παράπλευρους δρόμους, χωρίς κόμβους σύνδεσης, πολλές φορές χωρίς τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Εκπτώσεις γίνονται εξαρχής και στη χάραξή τους, στις λωρίδες κυκλοφορίας, στον ηλεκτροφωτισμό κλπ με αποτέλεσμα μόλις "ολοκληρωθεί" ένα έργο να χρήζει αμέσως συμπληρωματικών έργων και βελτιώσεων. Αναφέρομαι στους δρόμους ως χαρακτηριστικά παραδείγματα που όλοι ως οδηγοί βιώνουμε. Αυτό δεν σημαίνει πως αντίστοιχα προβλήματα δεν υπάρχουν και σε κάθε άλλη κατηγορία έργων. Ακολουθεί και η σειρά των εκπτώσεων στις τιμές του προϋπολογισμού ενός έργου για να "χωρέσει" στις ειλημμένες χρηματοδοτήσεις του. Έτσι το δημόσιο γίνεται ηθικός αυτουργός για απάτη, όταν ζητά από τους εργολάβους να κατασκευάσουν το έργο κάτω του πραγματικού κόστους του, λες και θα τους ανακηρύξουν εθνικούς ευεργέτες ή λες και δεν ξέρουν πως αυτό αποβαίνει σε βάρος της ποιότητας του έργου. Συνήθως μετά ξιφουλκούν για κακοτεχνίες, για συντεχνίες, για ύποπτες συναλλαγές.

Δεύτερη (2η) λοιπόν κακοδαιμονία του συστήματος είναι οι εκπτώσεις που επιβάλλονται στο τεχνικό έργο για "πολιτικούς" λόγους πριν καν δημοπρατηθεί. Για την κακοδαιμονία αυτή έχουν μερίδιο ευθύνης και οι μηχανικοί, το δεύτερο φυσικά, στο βαθμό που υποκύπτουν στις αντιεπιστημονικές και συνήθως παράνομες βουλές των πολιτικών προσώπων και προϊσταμένων τους. Στο βαθμό που υπογράφουν και συνηγορούν στην δημοπράτηση ενός έργου με τέτοιες ελλείψεις (οι υπάλληλοι), στο βαθμό που συμμετέχουν στην δημοπράτηση (οι εργολήπτες), στο βαθμό που δεν αντιδρούν συλλογικά και ενιαία (εδώ είναι ο ρόλος του Τ.Ε.Ε).

3. ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΠΡΑΤΗΣΗ

Το καθεστώς των εκπτώσεων συνεχίζεται και μετά την δημοπράτηση. Ιδιαιτέρως όταν υπάρχουν οι παραπάνω ελλείψεις σε μελέτες, εγκρίσεις, προδιαγραφές κλπ. Τότε είναι που εκ των ενόντων όλοι προσπαθούν να φέρουν σε πέρας κάτι που ήδη έχει γίνει από δύσκολο έως αδύνατο. Τότε τι να πρωτοκάνεις. Την μελέτη που λείπει, να συμπεριλάβεις τις εργασίες που δεν έχουν προβλεφθεί, τρόπους και πηγές συμπληρωματικής χρηματοδότησης όταν το έργο αρχίζει να δείχνει ξεδιάντροπα το μπόϊ του; Τότε οι υπεύθυνοι για αυτές τις ελλείψεις και υποτιμήσεις κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα, ρίχνουν τις ευθύνες στους μελετητές, στους υπαλλήλους, στους εργολήπτες. Τότε ξέρουν μόνο να σκανδαλολογούν και να συκοφαντούν, γιατί ξέρουν καλά πως έχουν πλέον να κάνουν με φυσικά πρόσωπα που από μόνα τους είναι αδύνατο να τους αντιπαρατεθούν, δεν έχουν τρόπο να αντιδράσουν. Αυτοί είναι και τα εξιλαστήρια θύματα για κάθε ατύχημα, για κάθε κακοτεχνία, για κάθε μήνυση, για κάθε κοινωνική κατακραυγή, για καθετί. Τότε όμως είναι πολύ αργά. Αν το τεχνικό έργο δεν δημοπρατηθεί με τις σωστές και πλήρεις προϋποθέσεις τότε τα αποτελέσματα θα είναι έτσι κι αλλιώς αρνητικά.

Τότε αρχίζουν και οι παραλλαγές του έργου. Προσαρμόζεται στα χατίρια, στις τροποποιήσεις για να ικανοποιήσουμε περισσότερους, κατά κανόνα ημετέρους. Άσε που τώρα πια και οι πληρωμές έχουν γίνει ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο. Κανείς δεν γνωρίζει πότε, αν και τι θα πληρωθεί. Τώρα πια μιλάμε για προμελέτες αντί μελέτες, για προένταξη αντί για ένταξη έργων, για προελέγχους αντί για ελέγχους. Έτσι το μόνο που απομένει είναι να εκδοθούν και επισήμως προμέτοχα έργων του ελληνικού δημοσίου αντί των πληρωμών τους. Η πρόθεση "προ" μας έχει κατακυριεύσει. Ποιος νοιάζεται για το μετά ;

Τρίτη (3η) λοιπόν κακοδαιμονία του συστήματος είναι η συνέχιση των εκπτώσεων κάθε είδους και μετά την δημοπράτηση του έργου. Και σ΄ αυτήν την κακοδαιμονία το δεύτερο μερίδιο της ευθύνης έχουν οι μηχανικοί. Όχι όμως αυτό που τους καταλογίζουν, αυτό του ηθικού αυτουργού. Έχουν ευθύνη γιατί συνεργούν στο κατ΄ εξακολούθηση έγκλημα και απάτη σε βάρος του ελληνικού λαού. Λείπουν οι καταγγελίες αυτών των φαινομένων, οι προσφυγές με κάθε τρόπο και μέσο στις αρμόδιες αρχές και όργανα. Θα έπρεπε να λείπει η υπογραφή τους από καθετί νοθευμένο και παρά φύση -επιστημονικά. Και αυτή η αντίδραση θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι συλλογική, μεθοδική, συστηματική και οργανωμένη. Άρα πρωτίστως θα έπρεπε να είναι αντίδραση των φορέων τους, Τεχνικού Επιμελητηρίου, Συνδέσμου Εργοληπτών, Ένωσης Μηχανικών Δημοσίων Υπαλλήλων (ΕΜΔΥΔΑΣ).

Τα παραπάνω ισχύουν κατά κανόνα και είναι απόρροια του καθεστώτος των εκπτώσεων στις προδιαγραφές και στην ποιότητα των έργων, του καθεστώτος της διαχειριστικής λογιστικής που έχει επιβληθεί και στον τομέα παραγωγής των τεχνικών έργων. Είναι αποτέλεσμα της μεταφοράς αρμοδιοτήτων και ευθυνών καθαρά των τεχνικών σε πρόσωπα και όργανα πολιτικής και σκοπιμοτήτων.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, βεβαίως και υπάρχουν πρώτιστες πολιτικές ευθύνες που οδηγούν στην υποβάθμιση του τεχνικού έργου. Ενδιαφέρον όμως είναι να γνωρίσουμε τις παρενέργειες αυτών των πολιτικών για να αποδείξουμε γιατί αντενδείκνυνται, γιατί πρέπει να αλλάξουμε ΑΓΩΓΗ. Και κυρίως να βρούμε τους τρόπους αντίδρασης για την επαναφορά του ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ -βασικού γνωρίσματος του μηχανικού από τη φύση της επιστήμης του- ΣΤΗΝ ΚΟΙΤΙΔΑ ΤΟΥ.

1. ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΤΟΠΙΟΥ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ

Αυτές οι πρακτικές στον τρόπο παραγωγής του τεχνικού έργου οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε αφανισμό το ντόπιο μελετητικό και κατασκευαστικό δυναμικό. Πως να αναπτυχθεί, να οργανωθεί καλύτερα, να εκσυγχρονίσει τον εξοπλισμό του, πως να επενδύσει κανείς στο μέλλον αν δεν εξασφαλίζεται στοιχειώδης προγραμματισμός και σχεδιασμός, ορθολογισμός στην παραγωγή του τεχνικού έργου (μελέτες, έργα); Είναι περισσή υποκρισία να λέγεται από πολιτικά πρόσωπα πως στην Κρήτη δεν έχουμε μελετητές ή πως οι σοβαροί κατασκευαστές μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Όσο κι αν είναι υπερβολή αυτή η διαπίστωση για σήμερα, εκεί οδηγούμαστε σίγουρα αύριο με την πολιτική που ακολουθούν. Γιατί στα πλαίσια της ραγδαίας και βάρβαρης ανακατανομής και αναδιανομής του πλούτου, οδηγούμαστε πλέον και στον τεχνικό τομέα στο ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΣΤΟΥΣ. Για τους υπόλοιπους, τους πολλούς, επιφυλάσσεται ο ρόλος του ανέργου, του ετεροαπασχολούμενου ή στην καλύτερη περίπτωση του φθηνού υπαλληλικού προσωπικού.

2. ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΜΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΠΟΥ ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ

Το πρόβλημα είναι γνωστό και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση ή σχολιασμό. Αν υπήρχε τρόπος ο μηχανικός δημόσιος υπάλληλος να μίσθωνε την σφραγίδα του και την υπογραφή του στο δημόσιο, χωρίς να εμπλέκεται περαιτέρω πουθενά, θα ήταν ότι καλύτερο για το πολιτικό μας σύστημα. Εκεί δεν οδηγείται το σύστημα όταν επιτροπές αναρμόδιων (Νομαρχιακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης) κρίνουν, εγκρίνουν, δημοπρατούν, αναθέτουν, παραλαμβάνουν τις μελέτες και τα έργα του δημοσίου ; Όταν οι Δήμαρχοι μπορούν....καλύτερα και φθηνότερα....να παράγουν δημόσια έργα είτε με δικιά τους αυτεπιστασία είτε με τις επιχειρήσεις τους ; Όταν επιτροπές διαχείρισης με διοικητικούς και οικονομολόγους έχουν αναδειχθεί σε καθοριστικούς κριτές της πορείας των έργων, εγκρίνουν ή απορρίπτουν τις ανάγκες τους ; Όταν η Νομοθεσία έχει γίνει κόσκινο για να χωρά το καθετί και δεν κωδικοποιείται εδώ και 18 χρόνια (Ν.1418/84 και μετά);

3. ΥΠΕΡΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ-ΕΙΔΙΚΩΝ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ

Και αφού διαπίστωσαν ανεπάρκεια του δημοσίου -λες και η πάθησή του είναι εκ γενετής και αθεράπευτη- βρήκαν τον από μηχανής θεό, τον θεσμό του Συμβούλου για όλα τα προβλήματα. Ως μανιτάρια φυτρώνουν δίπλα -παραδίπλα -έξω και πάνω από την δημόσια διοίκηση, σε κάθε υπηρεσία, σε κάθε θέση, σε κάθε μελέτη, σε κάθε έργο, στον προγραμματισμό, στη μελέτη, στην κατασκευή, στη διαχείριση, στην ποιότητα, παντού. Με ρόλο διακριτό ...λόγω παχυλών αποζημιώσεων. Το σκηνικό μοιάζει τριτοκοσμικό και η αποστολή μοιάζει να έχει ρόλο εκπολιτισμού των ιθαγενών. Πανεπιστημιακοί μελετούν αντί να διδάσκουν, σύμβουλοι συμβουλεύουν αντί να παράγουν, πολιτικοί διαχειρίζονται αντί να οραματίζονται. Οι πραγματικοί παραγωγοί του δημοσίου έργου (μελετητές, κατασκευαστές, υπάλληλοι μηχανικοί) είναι αυτοί που ποτέ δεν μνημονεύονται όταν με περισσή αυταρέσκεια εξαγγέλλονται ή εγκαινιάζονται τα έργα. Αυτοί είναι για τις ευθύνες και τις συνέπειες, είναι οι κατά συρροή ύποπτοι και ένοχοι.
Τις συνέπειες της πολιτικής που ακολουθείται στην παραγωγή του τεχνικού έργου τις βιώνει όλη η κοινωνία και όχι μόνο οι μηχανικοί. Άρα είναι δικιά της υπόθεση αν τις αποδέχεται, αν τις ανέχεται. Δικιά της υπόθεση αν θέλει να αλλάξει αυτή την πολιτική. Τις παρενέργειες όμως αυτής της πολιτικής τις βιώνει αποκλειστικά ο κλάδος των μηχανικών. Γι΄ αυτό είναι δικιά μας υπόθεση το πως θα τις αντιμετωπίσουμε. Είναι δικιά μας ευθύνη να πείσουμε και όλη την κοινωνία πως υπάρχει και άλλη πολιτική. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΡΧΩΝ, ΔΙΑΚΡΙΤΩΝ ΡΟΛΩΝ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΩΝ. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.

Σήμερα πλέον δεν υπάρχει μηχανικός (μελετητής, κατασκευαστής ή υπάλληλος) που να μην μουρμουρίζει έως και να αγανακτεί. Είναι κοινό μυστικό πως δεν πάει άλλο, κάτι πρέπει να γίνει. Και πρέπει να γίνει συλλογικά, ενιαία, μεθοδικά. Οι εκπτώσεις κάποτε πρέπει να τελειώνουν πριν οδηγήσουν σε διάλυση, με ή χωρίς απόφαση όχι Πρωτοδικείου αλλά κοινωνίας. Τουλάχιστο σε ότι μας αφορά, οι μηχανικοί ως κλάδος, πρέπει να αναπτύξουμε τα αντισώματά μας και να αντιμετωπίσουμε τις παρενέργειες με την κατάλληλη αγωγή.

Τέτοια αγωγή προτείναμε ως παράταξη στο χώρο του Τεχνικού Επιμελητηρίου, οι "ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ". Προτείναμε σε κοινή συνάντησή των φορέων μας (ΤΕΕ/ΤΑΚ, Εργολήπτες, Μελετητές, Σύλλογοι Μηχανικών) στις 20 Μαρτίου την υπογραφή ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ από το Τεχνικό Επιμελητήριο Ανατολικής Κρήτης, τον Σύνδεσμο Εργοληπτών Δημοσίων Έργων Ν. Ηρακλείου και την Ένωση Μηχανικών Δημοσίων Υπαλλήλων (ΕΜΔΥΔΑΣ) που :

α) Θα διαπιστώνει τα προβλήματα, αναγνωρίζοντας και τις δικές μας ευθύνες
β) Θα αναδεικνύει τις βασικές αιτίες και τους κύριους υπεύθυνους και
γ) Θα περιγράφει τα μέτρα και τις ενέργειές μας προκειμένου να επιτύχουμε τον κοινό μας στόχο, που είναι :

"ΠΛΗΡΕΙΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΙΚΑ ΕΡΓΑ"

Με το μνημόνιο αυτό προτείναμε :

- να καλέσουμε την πολιτεία να αναθεωρήσει τις μέχρι σήμερα απόψεις και τακτική της, να αποκαταστήσει τον ρόλο και την σημασία των μελετών για ποιοτικά έργα

- να καλέσουμε τους επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς, τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας να συμπαραταχθούν στην προσπάθεια αυτή

- να καλέσουμε τους υπαλλήλους μηχανικούς να μην υποβαθμίζουν το έργο τους, να μην υποκύπτουν σε παρεμβάσεις που τους οδηγούν σε παραβάσεις των απαιτήσεων των Νόμων ή σε εκπτώσεις της ποιότητας της δουλειάς τους, με ζητούμενο ΝΑ ΜΗΝ ΔΗΜΟΠΡΑΤΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ ΧΩΡΙΣ ΠΛΗΡΕΙΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΓΚΡΙΣΕΙΣ

- να καλέσουμε τους εργολήπτες να αντιστέκονται και ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΕ ΤΥΧΟΝ ΔΗΜΟΠΡΑΤΗΣΕΙΣ ΤΕΤΟΙΩΝ ΕΡΓΩΝ

- το ΤΕΕ/ΤΑΚ θα στηρίξει αυτές τις προσπάθειες με τις αναγκαίες παρεμβάσεις προς κάθε κατεύθυνση, ώστε να πάψουν οι κάθε είδους εκπτώσεις στις προδιαγραφές, στην πληρότητα και την ποιότητα μελετών και έργων

- προτείναμε ακόμα τρόπους για την δημοσιοποίηση, την τήρηση και εφαρμογή αυτού του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ.

Η πρότασή μας αυτή έτυχε γενικής αποδοχής στην συνάντηση αυτή. Έπρεπε όμως να ληφθούν και οι σχετικές αποφάσεις από τις Διοικήσεις των φορέων μας. Τέτοια απόφαση στο μεταξύ πήρε ήδη το Δ.Σ του Συνδέσμου Εργοληπτών Δημοσίων Έργων. Το νέο Δ.Σ που προέκυψε από τις χθεσινές εκλογές της ΕΜΔΥΔΑΣ αναμένεται να πάρει άμεσα απόφαση. Εκκρεμεί από τις 20 Μαρτίου 2002 και η απόφαση της Διοικούσας Επιτροπής του ΤΕΕ/ΤΑΚ, ώστε η πρόταση να πάρει σάρκα και οστά. Πιστεύουμε πως ανοίγει ένας νέος δρόμος και θέλουμε να ελπίζουμε πως θα τον πορευτούμε όλοι μαζί. Το οφείλουμε στην κοινωνία ως θεσμοθετημένοι σύμβουλοί της. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, ως επιστήμονες-παραγωγοί. Το οφείλουμε στις νέες και τις επόμενες από μας γενιές συναδέλφων.

ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ

Ο μηχανικός δεν πρέπει και δεν μπορεί άλλο :

- Να προσαρμόζει το έργο του στην οροφή των πιστώσεων

- Να προσαρμόζει τις προδιαγραφές και την πληρότητα των μελετών του, την ποιότητα των έργων του στο ισόγειο της υποτιμημένης αμοιβής του

- Να προσαρμόζει τον ρόλο και την αξιοπρέπειά του στο υπόγειο των πολιτικών σκοπιμοτήτων και βουλών αναρμόδιων

ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΧΩΡΙΣ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΛΛΟΝ ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΘΗΚΕΣ